Για τους μετανάστες λοιπόν! Τους δικούς μας…

από την Πέπη Σακελλαρίου

Βρίζεις τη χώρα σου για την κατάντια της.  Αναθεματίζεις φταίχτες και μη. Λες «θα πάρω των ομματιών μου κι όπου φύγει-φύγει».

Τα προσόντα σου,  τα ‘χεις. Τα έφτιαξες σε μια χώρα που σου έδινε συνεχώς … σου έδινε εκπαίδευση, σου έδινε ευκαιρίες, σου έδινε ελευθερία κινήσεων σε όλα τα επίπεδα. Σου εξασφάλιζε ότι θα μπορείς να δουλεύεις και να σπουδάζεις (σου είχε νομοθετήσει, μάλιστα, και σχετικές γενναιόδωρες άδειες είτε ήσουν ιδιωτικός, είτε δημόσιος υπάλληλος), σε ήθελε να ανεβάζεις το επίπεδό σου. Είχε φτιάξει μια γερή μεσαία τάξη και ήσουν κομμάτι της.

Κι όλα αυτά ήταν αυτονόητα, ακριβώς όπως αρμόζει στους ανθρώπους να τα αντιλαμβάνονται. Όμως οι κατακτήσεις έγιναν συνήθεια, έγιναν πεδίο αντιπαράθεσης, χλευασμού και το χειρότερο! Έγιναν αρένα πλειοδοσίας… 😦
ΑΔΙΑΦΟΡΗΣΑΜΕ για ό,τι είχαμε, ακριβώς γιατί δεν θεωρήσαμε ποτέ ότι το αυτονόητο, για να συνεχίσει να είναι αυτονόητο, θέλει φροντίδα. Και αρχίσαμε να υποχωρούμε και να χάνουμε…
Κάποιοι πίστεψαν ότι όλες αυτές οι κατακτήσεις δεν μας άξιζαν. Πίστεψαν ότι είμαστε μια χώρα διεφθαρμένων και τεμπέληδων ακριβώς επειδή κάποιοι χαρακτήρισαν έναν λαό ολόκληρο από μερικές δεκάδες λαμόγια που κατέλαβαν το χώρο που τους έδωσε η αδιαφορία μας. Κι ήρθαν οι άμωμοι «φίλοι» μας για να μας υποδείξουν πως θα γίνουμε κι εμείς ενάρετοι σαν αυτούς!!
Και κάποιοι πρόθυμοι εξ ημών συνεχίζουν ακόμα αναπαράγουν τις αλητείες των «φίλων», χωρίς αιδώ, χωρίς τιμωρία!

Είναι δύσκολο να χάνεις! Κι άμα έχεις ξεμάθει από καιρό να φροντίζεις, τότε είναι ακόμα πιο δύσκολο και προτιμάς να φύγεις.
Τα προσόντα σου, τα ‘χεις! Τις άκρες σου, ενδεχομένως, τις έχεις! Ξεσπώντας την πίκρα σου, στέλνεις το γερό βιογραφικό σου στις «πολιτισμένες» χώρες των «φίλων» σου και περιμένεις.

Και τότε σου έρχεται ένα τελικό ΟΚ και η ώρα να συνοψίσεις τη ζωή σου σε μια μικρή λεξούλα … σ’ ένα ναι ή ένα όχι.
Από τη μία η super χώρα, η super δουλειά, τα super λεφτά, οι super συνθήκες. Από την άλλη όμως;
Από την άλλη μια ζωή ολόκληρη, ο ίδιος σου ο εαυτός!
«Καλά τα super» όπως μου είπε μια γνωστή που είχε κάνει στην ξενιτιά παλαιότερα «αλλά όλο το υπόλοιπο πακετάκι που έρχεται σετάκι με τα super, δύσκολα υποφέρεται«…

Είναι μάλλον γιατί ο εαυτός σου, τελικά, προσδιορίζεται από όσους αγαπάς, από την οικογένειά σου, από τους φίλους σου, από τους γνωστούς σου, κι ακόμα περισσότερο, από τον τρόπο που όλοι αυτοι -κι εσύ μαζί- μάθατε να λέτε το «γεια σου», μάθατε να χαμογελάτε και να λυπάστε με τα ίδια πράγματα, αντιληφθήκατε με τον δικό σας τρόπο τον κόσμο γύρω σας …

Ποια είναι η πιο γερή φιλοδοξία; Μπερδεύεσαι!
Βλέπεις όλους αυτούς τους πετυχημένους, που αρέσκονται στο να πουλάνε μούρη, να σου σερβίρουν (από τηλεοράσεως και μη), με ύφος 100 καρδιναλίων, το θαυμαστό του ανταγωνισμού και της εξόντωσης, τσιμπάς και λες «αυτό είναι ευτυχία!»
Υπάρχουν βέβαια και πολλοί που ξέρουν ότι η ευτυχία βρίσκεται μέσα τους, στον εαυτό που ανακάλυψαν παρέα με τους αγαπημένους τους…

Όμως εδώ, δε μπαίνει μόνο θέμα φιλοδοξίας, είναι πλέον θέμα επιβίωσης. Είσαι νέος χωρίς δουλειά; Οι εντεταλμένοι, σου αφαιρούν, με δεξιοτεχνία, το οξυγόνο και σε στέλνουν πακετάκι στους «φίλους τους». Δυστυχώς δεν σου αφήνουν εναλλακτική…

Είσαι μεγάλος με οικογένεια αλλά η δουλειά σου δεν σε πληρώνει ή σε πληρώνει τόσο που να μην μπορείς να ταϊζεις τα παιδιά σου; Μην ανησυχείς οι «φίλοι» και οι εδώ εξυμνητές τους έχουν φροντίσει και για σένα.

Λογικό είναι να βρίζεις, παράλογο είναι όμως να σου φταίει η χώρα σου. Δεν ήταν η μόνη που δανείσθηκε, δεν είναι η μόνη που χρωστάει (μεταξύ μας δεν υπάρχει ούτε μια χώρα που να μη χρωστά) και σίγουρα δεν ήταν, είναι και ούτε θα είναι ΠΟΤΕ χειρότερη από τους «φίλους» … ακριβώς γιατί ξέρει και εχει αποδείξει τι σημαίνει αληθινή φιλία!

Γι’ αυτό και όλοι εσείς που αποφασίζετε να φύγετε, και το κάνετε γνωρίζοντας ότι οι άνθρωποι έξω δεν είναι ούτε καλύτεροι, ούτε χειρότεροι, και νιώθετε ευγνωμοσύνη για τη χώρα σας, συναισθανόμενοι τ’ ανθρώπινα και τα λογικά, ΟΛΟΙ, κερδίζετε τον σεβασμό μας και την εκτίμησή μας. Εσάς αναγνωρίζουμε ως πρεσβευτές μας στη γη.

Οι υπόλοιποι, αυτοί που φεύγετε βρίζοντας ή ενστερνιζόμενοι την οπτική των «φίλων», δηλαδή της εκδίκησης και του χλευασμού το μόνο που, ίσως, κερδίζετε είναι ο οίκτος μας, κι αυτός γιατί ξέρουμε ότι εάν δεν κατορθώσατε να προσδιορίσετε εδώ τον εαυτό σας, τότε δεν είναι πιθανόν να συμβεί αυτό ούτε εκεί …

(με αφορμή μια συζήτηση με μια φίλη που αν αποφασίσει να φύγει θα είναι -ευτυχώς για εμάς- από τους καλύτερους πρεσβευτές μας)