Νομίζω πως δεν υπάρχει πιο ύποπτη φράση από την φράση «Εύγε! εσύ θα προκόψεις μια μέρα».
Κρύβει έναν απίστευτο ατομικισμό και όταν κάποιος σκεφθεί «τι να το κάνω να προκόψω εγώ όταν γύρω μου άλλα πράγματα μένουν στάσιμα ή οπισθοχωρούν;» τότε αρχίζουν να διαφαίνοται οι αδυναμίες της έκφρασης. Πως θα ήταν χρήσιμη η προκοπή κάποιου με τους όρους που παίζεται το παιχνίδι στις μέρες μας; Τον τελευταίο καιρό γίνεται όλο και περισσότερο εμφανές ότι το πλαίσιο στο οποίο αναζητά να λειτουργήσει η ευχή και οι κανόνες του συνοψίζονται σε έναν ιδιότυπο κανιβαλισμό στις τάξεις των εργαζομένων και έτσι οι συλλογικά δρώντες άνθρωποι εύλογα θα σκεφθούν «ΧΙΛΙΕΣ ΦΟΡΕΣ ΟΧΙ να εντοπίσω την δική μου προκοπή στο μέγεθος του κανιβαλισμού των άλλων». Αυτοί οι κανόνες είναι απαράδεκτοι για την εξέλιξη της φύσης μας… και η ευχή για προκοπή θα ακουγοταν καλύτερη αν εκφραζοταν σε ένα σύστημα που θα ισορροπούσε σε αξίες διαφορετικές από αυτές που θέτει μια άλλη έκφραση, αυτή που λέει «ο θάνατός σου, η ζωή μου».
Διαβάζω στα taxalia.blogspot.com για την «κατσίκα του γείτονα» και τα λόγια του Κρισναμούρτι -πιο επίκαιρα από ποτέ- έρχονται στην σκέψη μου, τώρα που διάφοροι κερδοσκόποι απατεώνες συνεχίζουν να σημειώνουν ως πρόοδο και προκοπή την ισορροπία που τους βολεύει :
«Η ισορροπία δεν είναι κάτι που μπορούν να το κρίνουν οι βαθειά απογοητευμένοι ή οι επιτυχημένοι της ζωής. Οι επιτυχημένοι μπορεί να μην έχουν ισορροπία και οι αποτυχημένοι γίνονται πικρόχολοι και κυνικοί ή βρίσκουν διαφυγή σε κάποια αυταπάτη που προβάλλει ο εαυτός μας.
Η ισορροπία δεν βρίσκεται στα χέρια των αναλυτών. Το να ταιριάζει κανείς μέσα σ’ ένα υπόδειγμα, δεν σημαίνει πως είναι ισορροπημένος. Το ίδιο το υπόδειγμα μπορεί να είναι προϊόν ενός ανισόρροπου πολιτισμού. Μια άπληστη κοινωνία με τα μέτρα και τα υποδείγματά της, δεν είναι ισορροπημένη, είτε είναι της αριστεράς είτε της δεξιάς, είτε η απληστία της παίρνει την μορφή του Κράτους είτε των πολιτών της.
Ισορροπία είναι η έλλειψη της κτητικότητος.
Η ισορροπία βρίσκεται στο πεδίο της σκέψης και η σκέψη δεν είναι τίποτα άλλο από μια καθορισμένη ανταπόκριση όπου με τα υποδείγματά της και τις κρίσεις της δεν είναι αληθινή. Η αλήθεια δεν είναι μια ιδέα ή ένα συμπέρασμα. Συνήθως εκείνο που βρίσκουμε από τις αναζητήσεις μας δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια προβολή του εαυτού μας, είναι εκείνο που θέλουμε και η επιθυμία δεν είναι η αλήθεια.
Αναζητώ την αλήθεια σημαίνει αρνούμαι την αλήθεια.
Μπορεί η αλήθεια να βρεθεί σε ένα συγκεκριμένο περιβάλλον; Σε ένα ειδικό κλίμα; Ανάμεσα σε ορισμένους ανθρώπους; Είναι εδώ και όχι εκεί; Είναι αυτός ο οδηγός προς την αλήθεια και όχι ο άλλος; Υπάρχει οδηγός;
Δεν μπορείτε να αναζητήσετε την αλήθεια. Πρέπει να παύσετε εσείς για να υπάρξει η αλήθεια.
Μόνον οι εξαιρετικές φύσεις ανακαλύπτουν την αλήθεια; Παρέχεται η αλήθεια στους λίγους, στους εξαιρετικά νοήμονες;
Φτιάξαμε ένα υπόδειγμα ένα παράδειγμα που υποτίθεται ότι έχει ανακαλύψει την αλήθεια και επειδή το τοποθετούμε ψηλότερα από εμάς, δημιουργεί αβεβαιότητα μέσα μας. Με αυτόν τον τρόπο το παράδειγμα αποκτά μεγάλη σημασία και υπάρχει ανταγωνισμός ανάμεσα σε εμάς και στο υπόδειγμα.
Χωρίς την κατανόηση του είναι μας η αναζήτηση της αλήθειας, της πραγματικότητας, της ισορροπίας μας είναι απλώς διαφυγή. Χωρίς αυτογνωσία το μόνο που αναζητούμε είναι η πλάνη και η πλάνη φέρνει σύγκρουση και θλίψη. Η αυτογνωσία δεν είναι ο τελικός σκοπός, είναι η σφήνα που θα ανοίξει τον δρόμο για το ανεξάντλητο.
Η αυτογνωσία ανακαλύπτεται μέσα από τις σχέσεις μας και κάθε είδους δράση μας είναι μια σχέση.»
Έτσι δεν έχω παρά να πω ότι όλοι αυτοί που έχουν, προτείνουν και υπερασπίζονται μαγικές λύσεις για όλα, θα έπρεπε να στραφούν προς τον εαυτό τους και να κάνουν μια βαθεια ενδοσκόπηση αναζητώντας αν η προκοπή τους, η ισορροπία και η αλήθεια τους συμπεριλαμβάνει και την διάσταση άνθρωπος και όχι μόνο ψυχρούς αριθμούς και απάνθρωπες διαδικασίες…
Th.S.
PeopleInAction 