ΧΡΟΝΟΣ ΠΛΑΝΕΥΤΗΣ

Το 1971 ο Χαφέλ και ο Κίτινγκ δανείσθηκαν τέσσερα ατομικά ρολόγια δέσμης καισίου από το παρατηρητήριο του Ναυτικού, τα φόρτωσαν σε εμπορικά αεροπλάνα και πέταξαν πρώτα προς Ανατολή και έπειτα προς την Δύση.

Τα αεροπλάνα ταξιδεύουν με λιγότερο από ένα εκατομμυριοστό της ταχύτητας του φωτός έτσι η χρονική παραμόρφωση ήταν πολύ μικρή (1 μικροδευτερόλεπτο ανά ημέρα πτήσης).

Έπειτα από το ταξίδι προς την Ανατολή και την επιστροφή στην Αμερική τα τέσσερα ρολόγια επέστρεψαν κατά 59 νανοδευτερόλεπτα πιο αργά σε σχέση με ένα πρότυπο σύνολο ατομικών ρολογιών που φυλάσσονταν στο Παρατηρητήριο.

Μετά την επιστροφή από το ταξίδι στην Δύση τα ρολόγια ήταν πιο γρήγορα κατά 273 νανοδευτερόλεπτα!

Ο Αϊνστάιν είπε ότι η περιστροφή της γης προκαλεί διαστολή του χρόνου και όταν αφαιρέθηκε η επίδραση του φαινομένου της περιστροφής ο τύπος του Αϊνστάιν επιβεβαιώθηκε.

Ο τύπος για τον παράγοντα επιβράδυνσης είναι ο εξής : διαιρούμε την ταχύτητα με την ταχύτητα του φωτός, υψώνουμε το αποτέλεσμα στο τετράγωνο, το αφαιρούμε από την μονάδα και στο τέλος βρίσκουμε την τετραγωνική ρίζα του αποτελέσματος της αφαίρεσης.

Έτσι για υποθετική ταχύτητα 240.000 χιλιόμετρα το δευτερόλεπτο δια την ταχύτητα φωτός (300.000km/sec) έχουμε 0,8. Υψώνοντας στο τετράγωνο παίρνουμε 0,64 και αφαιρώντας το από την μονάδα έχουμε 0,36 ή τετραγωνική ρίζα του οποίου είναι 0,6.

Συνεπώς με ταχύτητα 240.000km/sec ή 80% της ταχύτητας του φωτός τα ρολόγια επιβραδύνονται κατά ένα παράγοντα 0,6 ή αλλιώς πηγαίνουν με το 60% του κανονικού ρυθμού τους ή 36 λεπτά της ώρας.

Πειράματα στον επιταχυντή CERN (το 1966 και το 1978) απέδειξαν ότι μιόνια (με χρόνο ημιζωής 2,2μs) που κινήθηκαν με 99,7% της ταχύτητας του φωτός διέστειλαν τον χρόνο ζωής τους κατά έναν παράγοντα δώδεκα (έζησαν 12 φορές περισσότερο από όσο θα ζούσαν αν βρίσκονταν σε ηρεμία).

Ο Έλιοτ έχει γράψει :

Και το τέλος και η αρχή ήταν πάντοτε εκεί

Πριν από την αρχή και μετά το τέλος

Ενώ όλα είναι πάντοτε και τώρα

Ο Σοπενάουερ έγραψε ότι «Το πιο ασήμαντο παρόν διαθέτει έναντι του πιο ασήμαντου παρελθόντος το πλεονέκτημα της πραγματικότητας» ενώ ο Αυγουστίνος έχει πει «Πως γίνεται το παρελθόν και το μέλλον να υπάρχουν όταν το παρελθόν έχει παρέλθει και το μέλλον δεν έχει έρθει; Όσο για το παρόν, αν ήταν πάντοτε παρόν και δεν προχώρησε ποτέ ώστε να γίνει παρελθόν, δεν θα ήταν χρόνος αλλά αιωνιότητα» και ο Αϊνστάιν κατέληξε στο ότι «η διάκριση μεταξύ παρελθόντος, παρόντος και μέλλοντος είναι απλώς ψευδαίσθηση, αν και πεισματική». Ο Ισαακ Μπάροου τέλος αποκάλεσε τους μαθηματικούς τσαρλατάνους «επειδή οι μαθηματικοί κάνουν συχνά χρήση του χρόνου, οφείλουν να έχουν μια σαφή ιδέα του νοήματος της λέξης, αλλιώς είναι τσαρλατάνοι».

Ζούμε στην πλάνη του χρόνου, μπερδευόμαστε με ρυθμούς και περιοδικότητες και ορίζουμε ως χρόνο την ανάγκη να εξηγήσουμε το Εγώ μας μπροστά στον φόβο της θνητότητάς μας. Όταν ο καταληψίας της συνείδησης –το ΕΓΩ– εκδιωχθεί τότε η αιωνιότητα θα παρουσιασθεί μπροστά στα μάτια του επόμενου ανθρώπου τόσο απίστευτα απλή και τόσο μεγαλοπρεπώς πραγματική που οι παλιοί, οι τωρινοί, και οι μελλοντικοί ως ένα θα βιώσουμε την μοναδική αλήθεια…

Th. S.

Κακομούτσουνε χρόνε,

ταίρι της δύσμορφης νύχτας,

γοργέ και αέρινε ταξιδιώτη,

μαντατοφόρε αηδιαστικών αναγκών,

φαγά της νιότης,

σκλάβε στην ψεύτικη απόλαυση,

ταπεινή αγρύπνια από θλίψεις,

άλογο φορτωμένο με αμαρτήματα,

παγίδα της αρετής,

συ έθρεψες και συ δολοφόνησες τα πάντα,

άκουσέ με λοιπόν άδικε, φευγαλέε Χρόνε!

Πάνω σου το κρίμα για τον θάνατό μου

Shakespeare